آب درمانی یک مداخله درمانی است که در حوزه های فیزیوتراپی و کاردرمانی به کار می رود. هدف اصلی آن کاهش ناراحتی بیمار و در عین حال افزایش همزمان تحرک مفصل و قدرت اندام از طریق استفاده از آب است.
تأثیر آب درمانی بر مدیریت بیماری های اندام از طریق مکانیسم های متعدد تسهیل می شود. اینها شامل کاهش درد از طریق گرم شدن اندام، تسهیل حرکت اندام با کاهش وزن هنگام غوطه ور شدن در آب، افزایش قدرت عضلانی از طریق مقاومت ایجاد شده توسط آب در حین حرکات اندام و ارتقای آرامش روانی در بیماران است که می تواند به میزان قابل توجهی کاهش دهد. درد اندام
در زمینه آب درمانی، استفاده از آب داغ مرسوم است که گردش خون را در پوست و ماهیچه ها افزایش می دهد و متعاقباً تنش عضلانی داخلی را کاهش می دهد و درد را کاهش می دهد.
ناراحتی در اندام‌ها را می‌توان به عوامل مختلفی نسبت داد که معمولاً در شرایط گرم‌تر کاهش می‌یابد. در نتیجه، استفاده از آب داغ این پتانسیل را دارد که ناراحتی در عضلات، مفاصل و استخوان ها را کاهش دهد.
به طور طبیعی، تأثیر گرما گذرا است و معمولاً هنگامی که دمای اندام به شرایط اولیه خود باز می‌گردد، احساس درد دوباره عود می‌کند. استفاده از آب گرم را می توان از طریق دوش آب گرم، وان آب گرم یا حوضچه های آب گرم در مجاورت اندام آسیب دیده استفاده کرد و در نتیجه از خواص حرارتی آن استفاده کرد.
روش تاریخی استفاده از آب گرم برای کاهش درد اعضای بدن برای مدت طولانی رایج بوده است که به طور بالقوه چندین قرن یا حتی هزاره را در بر می گیرد. استفاده از آب معدنی داغ محلی برای اهداف درمانی برای کاهش درد تجربه شده توسط افرادی که به دنبال تسکین هستند، استفاده شده است.
آب داغ این پتانسیل را دارد که درد ارگان های مرتبط با بیماری های مختلف از جمله آرتریت و روماتیسم را کاهش دهد.
بهبود انعطاف پذیری و قدرت عضلانی از طریق فیزیوتراپی نقش اساسی در رسیدگی به مسائل اسکلتی عضلانی ایفا می کند، زیرا به افزایش تحرک مفاصل و عملکرد عضلات کمک می کند.
این تمرینات ویژه شامل انجام حرکات کششی است که با هدف افزایش انعطاف پذیری و تحرک مفاصل انجام می شود.
تکنیک های کششی که در فیزیوتراپی با هدف افزایش تحرک مفاصل و کاهش خشکی مفاصل استفاده می شود ممکن است باعث ایجاد ناراحتی شود.
هنگامی که این حرکات در آب داغ انجام می شود، تحمل بیمار افزایش می یابد و منجر به کاهش درد در حین حرکت مفصل می شود. در نتیجه، تحرک مفصل بیمار بهبود می‌یابد و افزایش سریع‌تر و بیشتر دامنه حرکتی مفصل را تسهیل می‌کند.
تقویت ماهیچه ها زمانی افزایش می یابد که فرد بدن خود را در آب غوطه ور کند، مثلاً در استخرها، زیرا تأثیر وزن بدن را کاهش می دهد. افرادی که در راه رفتن به دلیل مشکلات مفاصل و دردهای مرتبط با آن مشکل دارند، ممکن است به ویژه از این شکل از ورزش سود ببرند.
هنگامی که بیمار در آب غوطه ور می شود، وزن بدن خود را کاهش می دهد که منجر به کاهش فشار وارد بر مفاصل اندام تحتانی می شود. در نتیجه، مفاصل می توانند به طور موثرتری عمل کنند و در تمرینات با هدف افزایش انعطاف پذیری و قدرت شرکت کنند.
هنگامی که انسان در آن غوطه ور می شود، آب برای حرکت اندام ها و اندام ها پشتیبانی و مقاومت می کند. این مقاومت می تواند مفید باشد زیرا به تقویت عضلات کمک می کند، مشابه استفاده از وزنه در تمرینات تقویت عضلات. با این حال، مقاومت در برابر آب ملایم‌تر از مقاومتی است که توسط وزنه‌ها ارائه می‌شود و می‌توان آن را با تغییر سرعت حرکت اندام تنظیم کرد. علاوه بر این، مقاومت در برابر آب در همه جهات وجود دارد و با گرما همراه است که می تواند آستانه تحمل بیمار را افزایش دهد. تقویت عضلات اندام ها به ویژه در بیماری های مختلف سیستم حرکتی مفید است زیرا می تواند درد بیمار را کاهش دهد. به عنوان مثال، تقویت ستون فقرات و عضلات شکم در افراد مبتلا به کمردرد یا عضلات چهارسر ران در افراد مبتلا به زانو درد می تواند به طور قابل توجهی ناراحتی را کاهش دهد. انجام حرکات ملایم زیر نظر فیزیوتراپیست در آب می تواند کمک زیادی به دستیابی به این نتایج کند. معمولاً مشاهده می شود که افرادی که در استخرهای عمومی رفت و آمد می کنند در مناطق کم عمق قدم می زنند و اغلب توصیه های پزشکی را به عنوان انگیزه خود ذکر می کنند. تاثیر راه رفتن در آب و تاثیر آن بر بدن انسان نیازمند بررسی بیشتر است.
تاثیرات پیاده روی در آب به عنوان نوعی ورزش چیست؟ پیاده روی در آب یک فعالیت بدنی بسیار مفید است که نتایج زیر را به دنبال دارد.
این مزایا در هنگام پیاده روی زمینی بیشتر آشکار می شود، بنابراین پیاده روی در آب برای افرادی که قادر به راه رفتن در خشکی هستند غیر ضروری می شود.درگیر شدن در پیاده روی زمینی در مقایسه با پیاده روی در استخر، مزایای سلامتی بیشتری دارد، مگر زمانی که افراد به دلیل محدودیت ها یا شرایط خاص قادر به انجام این کار نباشند.
راه رفتن روی زمین جامد می تواند به دلیل وجود بیماری قلبی فشار قابل توجهی بر سیستم قلبی عروقی وارد کند. این امر به افزایش تقاضای انرژی روی قلب و ریه ها نسبت داده می شود که باعث افزایش عملکرد این اندام های حیاتی می شود.
در نتیجه اختلالات مفصلی یا استخوانی اندام تحتانی، افراد هنگام راه رفتن روی زمین احساس ناراحتی می کنند. در مورد افراد مبتلا به درد اندام ناشی از هر علتی، راه رفتن روی زمین می تواند منجر به افزایش فشار بر روی بافت آسیب دیده و در نتیجه تشدید درد تجربه شده شود.
وقتی فردی در آب غوطه ور می شود، کاهش توده بدن و کاهش وزن را تجربه می کند. این کاهش وزن به دو صورت متمایز می تواند اثرات مفیدی بر روی بیمار داشته باشد.
در ابتدا، افراد در حین راه رفتن به دلیل کاهش وزن، کاهش مصرف انرژی را تجربه می کنند. در نتیجه، افرادی که ظرفیت قلبی عروقی و ریوی محدودی دارند، می‌توانند توانایی‌های بهتر راه رفتن را در یک محیط آبی نشان دهند.
افرادی که از بیماری‌های قلبی عروقی و تنفسی رنج می‌برند ممکن است پس از انجام حداقل فعالیت بدنی با تنگی نفس مواجه شوند که باعث می‌شود از راه رفتن خودداری کنند.
این روش پرهیز از فعالیت بدنی می تواند به سرعت منجر به زوال عضلانی در عضلات مرکزی و اندام تحتانی شود. در نتیجه، این ضعف عضلانی نه تنها تحرک آنها را مختل می کند، بلکه باعث ایجاد ناراحتی گسترده، به ویژه در پشت و زانو می شود.
از طریق عمل راه رفتن در آب، افرادی که تحت درمان قرار می گیرند، می توانند قدرت عضلانی در تنه و اندام تحتانی خود را حفظ یا به طور بالقوه افزایش دهند.
علاوه بر این، پدیده روشن شدن در آب منجر به کاهش فشار وارد بر بافت‌های اندام تحتانی و همچنین سازه‌هایی مانند ساختمان‌ها می‌شود. در نتیجه، افراد مبتلا به شرایط مختلفی که استخوان‌ها، مفاصل، تاندون‌ها، رباط‌ها، ماهیچه‌ها و سایر بافت‌های بدن را تحت تأثیر قرار می‌دهند، ممکن است در حین حرکت با ناراحتی شدیدی مواجه شوند.
در نتیجه، افراد ممکن است در پیاده روی کاهش پیدا کنند، که منجر به کاهش بالقوه قدرت عضلانی هسته و اندام تحتانی، و متعاقبا تشدید شدت درد می شود.
از طریق عمل راه رفتن در آب، بیمار قادر به بهبود تحرک مفصل است. برعکس، در صورتی که دما به طور متوسط افزایش یابد و گرما را فراهم کند، این درجه حرارت بالا می تواند به طور موثری درد بیمار را کاهش دهد و در عین حال حرکت اندام ها و مفاصل را تسهیل کند.
با این وجود، بسیار مهم است که به خاطر داشته باشید که راه رفتن در آب تأثیر قابل توجهی در افزایش استحکام استخوان یا پیشگیری از پوکی استخوان ندارد.
روند پیاده روی در آب باید با رویکردی تدریجی و سنجیده، مشابه سایر فعالیت های ورزشی آغاز شود. برای شروع، توصیه می شود تقریباً پنج دقیقه با سرعت آرام در آب راه بروید و متعاقباً به سرعت پیاده روی تدریجی بالاتر بروید.
افراد مبتلا به اختلالات قلبی عروقی یا تنفسی باید در هنگام تغییرات ناگهانی دما احتیاط کنند. توصیه می شود اطمینان حاصل شود که دمای آب دوش قبل از ورود به استخر، و همچنین خود آب استخر، در محدوده مناسبی قرار دارد و از گرمای بیش از حد یا سرمای شدید اجتناب شود.
برای کاهش فشار احتمالی بر سیستم قلبی عروقی ناشی از نوسانات دما در محیط اطراف، توصیه می شود بدن را به تدریج در آب غوطه ور کنید.
به منظور تسکین درد کمر یا زانو و به حداکثر رساندن مزایای پیاده روی در آب، توصیه می شود سرعت راه رفتن در آب را افزایش دهید و آگاهانه مقاومت اعمال شده توسط آب در برابر ران ها را در طول فعالیت درک کنید.
در ابتدا با سرعتی آرام راه رفتن را شروع کنید، اما به تدریج سرعت خود را افزایش دهید تا جایی که بتوانید متوجه شوید آب توسط پاهایتان جابجا شده و شما را به جلو می راند.
با استفاده از این روش، افراد باید بتوانند مقاومت هیدرودینامیکی اعمال شده بر روی ران و پاهای خود را درک کنند. این الگوی خاص راه رفتن رشد عضلات شکم، عضلات ستون فقرات و عضلات چهارسر ران را تحریک می‌کند و متعاقباً پیشرفت کمردرد و ناراحتی زانو را در طول زمان کاهش می‌دهد.
افراد با تحرک محدود باید هنگام راه رفتن در استخر احتیاط کنند و مراقب باشند که با احتیاط قدم بگذارند و از سر خوردن خودداری کنند. توجه به این نکته حائز اهمیت است که کف استخر، به ویژه در مناطق رنگ شده، ممکن است دارای درجه بالایی از لغزندگی باشد. برای افزایش پایداری و به حداقل رساندن خطر سقوط، استفاده از دمپایی های تخصصی که به طور خاص برای این منظور طراحی شده اند توصیه می شود.برای افراد مبتلا به بیماری های قلبی عروقی یا تنفسی، استفاده از ازن اوز به عنوان وسیله ای برای ضدعفونی آب در استخرها بر استفاده از کلر ارجحیت دارد.
در استخرهایی که از کلر به عنوان ضدعفونی کننده آب استفاده می شود، وجود سطوح بالای گاز کلر در جو استخر می تواند اثرات نامطلوبی بر سیستم تنفسی فرد داشته باشد.
